Με τον όρο προστατίτιδα εννοούμε γενικά τη φλεγμονή του προστάτη αδένα. Ωστόσο το είδος και τα αίτια της φλεγμονής καθορίζουν τον τύπο της προστατίτιδας και συνεπώς και τον τρόπο που θα αντιμετωπιστεί. Σήμερα η προστατίτιδα χωρίζεται σε «οξεία βακτηριακή», «χρόνια βακτηριακή», «χρόνια μη βακτηριακή» (ή «σύνδρομο χρόνιου πυελικού άλγους») και «ασυμπτωματική» προστατίτιδα. Εκτός από τις βακτηριακές μορφές, οι οποίες οφείλονται σε βακτήρια, η αιτιολογία των υπόλοιπων μορφών δεν έχει αποσαφηνιστεί και θεωρείται σήμερα ότι είναι αποτέλεσμα φλεγμονωδών, ανοσολογικών, ορμονικών και άλλων παραγόντων, σε συνδυασμό πιθανώς με διαταραχές της ούρησης. Είναι προφανές ότι οι μορφές αυτές της προστατίτιδας παρουσιάζουν δυσκολίες στη διάγνωσή τους, ενώ πολλές φορές και τα συμπτώματα των ασθενών μπορεί να παραπλανούν τον κλινικό γιατρό.
Η οξεία βακτηριακή προστατίτιδα διαγιγνώσκεται σχετικά εύκολα με βάση την κλινική εικόνα η οποία περιλαμβάνει δυσουρικά ενοχλήματα, πόνο και δυσκολία στην ούρηση καθώς και συχνουρία, συνήθως σε συνδυασμό με πυρετό. Η διάγνωση επιβεβαιώνεται με γενική και καλλιέργεια ούρων, ενώ η θεραπεία συνίσταται στη λήψη των κατάλληλων αντιβιοτικών σε συνδυασμό με φάρμακα που υποβοηθούν την ούρηση. Από την άλλη, η διάγνωση των χρόνιων μορφών απαιτεί επιπλέον εξετάσεις, όπως η λήψη προστατικού υγρού για καλλιέργεια (καλλιέργεια Stamey-Meares), ενώ στις μη βακτηριακές μορφές αυτές οι εξετάσεις είναι αρνητικές. Έτσι, στο σύνδρομο του χρόνιου πυελικού άλγους η διάγνωση συχνά μπαίνει μετά από αποκλεισμό άλλων πιθανών νοσημάτων του ουροποιητικού, που γίνεται με απεικονιστικές εξετάσεις όπως ο υπέρηχος, η ενδοφλέβια πυελογραφία ή η αξονική τομογραφία, ενώ μπορεί να χρειαστούν και πιο εξειδικευμένες εξετάσεις όπως ο ουροδυναμικός έλεγχος. Σε αμφίβολες περιπτώσεις η πιθανότητα καρκίνου στο ουροποιητικό θα πρέπει να εξετάζεται. Ωστόσο το PSA παρουσιάζει αύξηση σε κάθε περίπτωση φλεγμονής του προστάτη και θα πρέπει κανείς να είναι πολύ προσεκτικός όταν μετρά το PSA σε ασθενείς με συμπτώματα πιθανής προστατίτιδας, γιατί μπορεί να οδηγηθεί εσφαλμένα σε μία ανούσια και πολλές φορές επικίνδυνη βιοψία προστάτη.
Συμπτώματα
Τα συμπτώματα της προστατίτιδας ποικίλλουν ανάλογα με τις αιτίες. Αυτές μπορούν να περιλαμβάνουν:
•Πόνο ή αίσθημα καψίματος κατά την ούρηση
•Δυσκολία στην ούρηση (προβληματική ροή ούρων ή καθυστέρηση στην έναρξη της ροής)
•Συχνοουρία (ιδιαίτερα κατά την περίοδο της νύχτας)
•Επείγουσα ανάγκη για ούρηση
•Πόνο στην κοιλιά, την βουβωνική χώρα ή χαμηλά στην πλάτη
•Πόνο στην περιοχή μεταξύ του οσχέου και ορθού (περίνεο)
•Πόνο ή δυσφορία στο πέος ή τους όρχεις
•Επώδυνο οργασμό (εκσπερματώσεις)
•Γριππώδη συμπτώματα (στην περίπτωση της βακτηριακής προστατίτιδα)
Πως θεραπεύεται η προστατίτιδα;
Η θεραπεία που θα σας συστήσει ο γιατρός σας σχετίζεται με το είδος της προστατίτιδας.
•Οξεία βακτηριακή προστατίτιδα
Χορηγούνται αντιβιοτικά από το στόμα ή ενέσιμα, αντιπυρετικά και αντιφλεγμονώδη, άφθονη λήψη υγρών και συχνά απαιτείται νοσηλεία για χορήγηση υγρών και αντιβιοτικών από τη φλέβα.
•Χρόνια βακτηριακή προστατίτιδα
Η θεραπεία γίνεται με αντιβιοτικά και σε αυτό το είδος προστατίτιδας. Η διάρκεια της θεραπείας πρέπει να είναι για μεγάλο χρονικό διάστημα, 3 έως και 8 εβδομάδων για να μειωθεί η πιθανότητα υποτροπής. Παράλληλα, θα πρέπει να διερευνηθούν τα αίτια τα οποία συμβάλουν στη δημιουργία ουρολοιμώξεων. Τέτοιες καταστάσεις είναι η λιθίαση του ουροποιητικού, η καλοήθης υπερπλασία του προστάτη με υπολειπόμενο ούρων και διάφορες παθήσεις που επηρεάζουν τη νεύρωση της κύστης. Ο γιατρός σας θα σας συμβουλεύσει αν και πως πρέπει να αντιμετωπισθεί κάποιο από αυτά.
•Χρόνια μη βακτηριακή προστατίτιδα – χρόνιος πυελικός πόνος
Επειδή δεν είναι γνωστά τα αίτια που την προκαλούν δεν υπάρχει μια και μοναδική θεραπεία για όλες τι περιπτώσεις. Υπάρχει μεγάλη ποικιλία συμπτωμάτων τα οποία διαφέρουν σε κάθε ασθενή. Συχνά οι ασθενείς παρουσιάζουν εξάρσεις και υφέσεις, ενώ τα αίτια που μπορεί να πυροδοτήσουν την επανεμφάνιση της είναι διαφορετικά για τον καθένα. Η θεραπεία συνήθως είναι μακροχρόνια και συνοδεύεται από αλλαγές στον τρόπο ζωής του αρρώστου. Όλα τα παραπάνω συμβάλουν αρνητικά στην ποιότητα ζωής του ασθενούς, επηρεάζουν την ψυχολογία του ενώ δεν είναι σπάνιο να προκαλέσουν άγχος και κατάθλιψη.
Αυτή η πολύπλοκη οντότητα απαιτεί εμπειρία από το γιατρό, ο οποίος θα πρέπει να εξατομικεύει και προσαρμόζει τις διάφορες θεραπείες που υπάρχουν ανά ασθενή. Συχνά χρειάζεται συνδυασμός θεραπειών που στόχο έχουν να μετριάσουν τα συμπτώματα και να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής. Μπορούν να χρησιμοποιηθούν αντιβιοτικά, αντιφλεγμονώδη, μυοχαλαρωτικά, φάρμακα που βελτιώνουν τη ροή των ούρων και τη συχνουρία (α-αδρενεργικοί αποκλειστές, αντιχολινεργικά), φάρμακα που βοηθούν τη στυτική λειτουργία, φυτικά εκχυλίσματα καθώς και νευροληπτικά σε ασθενείς με χρόνιο πόνο. Τροφές, ποτά ή συνήθειες που επιδεινώνουν τα συμπτώματα θα πρέπει να αποφεύγονται.
Σε κάποιες περιπτώσεις εξειδικευμένοι φυσικοθεραπευτές μπορούν να βοηθήσουν τόσο στο χρόνιο πυελικό πόνο, όσο και εκπαιδεύοντας τον ασθενή να χαλαρώνει το πυελικό έδαφος. Όταν τα συμπτώματα από την ψυχική σφαίρα είναι σοβαρά ίσως χρειαστεί η συνεργασία ψυχιάτρου ή ψυχολόγου.
Write a comment: